WPROWADZENIE
Chrześcijaństwo jest religią Bożej obecności oraz realizacją zapowiedzi starotestamentalnych. W Starym Testamencie pragnienie ujrzenia Boga przybrało formę ,,poszukiwania Bożego oblicza”. Według Benedykta XVI, w refleksji nad historią religii, regularnie powraca motyw Objawienia i towarzyszące mu przekonanie, ze człowiek nie jest w stanie sam z siebie nawiązać kontaktu z Bogiem, że ten kontakt ma swoje źródło w Bożej inicjatywie. Dokonuje się to szczególnie podczas liturgii. Dla papieża Benedykta XVI jest rzeczą niezmiernie ważną, byśmy na nowo odnaleźli świadomość tego, że liturgia ma charakter ,,z góry ustalony”, że nie jest ona czymś dowolnym, ale jest nienaruszalna w swej istocie. Konstytucja Sacrosanctum Concilium uważa liturgię za wypełnianie kapłańskiej funkcji Wcielonego Słowa i nazywa każdą celebrację ,,dziełem Jezusa Chrystusa” oraz Kościoła, który jest Jego Ciałem (KL 7). Liturgia chrześcijańska jest w swej istocie świętowaniem zmartwychwstania. Jej ceną jest śmierć Chrystusa, a radość którą ona obiecuje, zakłada zanurzenie w tej śmierci. Msza św. jest więc ukierunkowana eschatologicznie i skoncentrowana na teologii krzyża (por. KKK 1367). Interpretacja Krzyża Chrystusa w kategoriach kultu stanowi wewnętrzną podstawę teologii eucharystycznej. Dlatego, zdaniem Benedykta XVI, Kościół utrzymuje oparte na wielkiej tradycji przekonanie o ofiarniczym charakterze Mszy świętej. Zdaniem Ojca Świętego, w obrządkach liturgicznych wkraczamy w coś większego od nas, co ostatecznie pochodzi z Objawienia. Liturgia zakłada również, że to sam Bóg ukazuje, w jaki sposób mamy Go czcić.
Od 2007 r. liturgia rzymska posiada dwie formy: starszą i nowszą. W roku 2011, na polecenie Papieża została opublikowana instrukcja Universae Ecclesiae, która wśród powodów przywrócenia dawnej liturgii wymienia na pierwszym miejscu: ,,ofiarowanie wszystkim wiernym liturgii rzymskiej w starszej formie (usus antiquior) jako skarbu do najstaranniejszego zachowania” (UE 8).
Według powyższej instrukcji ,,tekst Mszału Rzymskiego promulgowanego przez Papieża Pawła VI oraz teksty należące do ostatniej edycji mszału bł. Jana XXIII są dwiema formami liturgii rzymskiej nazywanymi odpowiednio „zwyczajną” i „nadzwyczajną”. Chodzi tu zatem o dwa zwyczaje jednego rytu rzymskiego, które stoją obok siebie. Albowiem obie formy są wyrazem jedynego „prawa modlitwy” (lex orandi) Kościoła, Ze względu na swoją starożytność i czcigodność forma nadzwyczajna musi być zachowywana z należnym jej honorem” (UE 6). Według Papieża Benedykta XVI ,,dzieje liturgii są zbudowane ze wzrastania i postępu, nigdy z zerwania. To, co było święte dla wcześniejszych pokoleń, pozostaje wielkie i święte dla nas, i nie może nagle okazać się całkowicie zakazane, lub wręcz uznane za niegodziwe” (UE 7). Ojciec Święty podkreślał również w wielu miejscach szczególną rolę ars celebrandi w budowaniu wiary wśród jej uczestników. W roku 2011 Papież wystosował też list w związku ze 100-1eciem Papieskiego Instytutu Muzyki Sakralnej, przypominając o prymacie chorału gregoriańskiego jako najdoskonalszego modelu muzyki sakralnej oraz o znaczeniu polifonii i schola cantorum przy katedrach. W czasie homilii na zakończenie ŚDM papież wspomniał, że obok Eucharystii, fundamentalne znaczenie dla wzrostu naszej przyjaźni z Chrystusem jest częste korzystanie z sakramentu pojednania oraz troska o modlitwę i rozważanie słowa Bożego (szczególnie w formie Lectio divina).
W Liście Apostolskim Summorum Pontificum Benedykt XVI zachęca: ,,W parafiach, w których jest stale obecna grupa wiernych przywiązanych do wcześniejszych tradycji liturgicznych proboszcz powinien chętnie przyjąć ich prośbę o odprawianie Mszy św. w rycie wg Mszału Rzymskiego ogłoszonego w 1962 r. i zapewnić, aby dobro tych wiernych stało w zgodzie ze zwykłą opieką duszpasterską w parafii i pod kierunkiem biskupa zgodnie z kanonem 392, unikając niezgody i wybierając jedność Kościoła” (art.5 §1). Ordynariusz zaś może uznać za stosowne mianowanie kapelana dla właściwej opieki i formacji tych wiernych (por. art. 10).
Dla właściwej realizacji tych zadań Biskup Świdnicki mianował Duszpasterza dla katolików, którzy w Diecezji Świdnickiej tworzą grupy duszpasterskie związane z nadzwyczajną formą Liturgii Kościoła. W ten sposób powstało Duszpasterstwo Wiernych Tradycji Łacińskiej. Wierni korzystający z posługi Duszpasterza i jego pomocników pragną odpowiadać na wskazania Ojca Świętego Benedykta XVI zawarte w jego nauczaniu liturgicznym. Pisał on w autobiografii: ,,Potrzebujemy nowego ruchu odnowy liturgicznej, który przywróci do życia prawdziwe dziedzictwo Soboru Watykańskiego II”. W Duszpasterstwie podkreśla się, że zarówno kontestacja Soboru Watykańskiego II, jak i postawa ,,adwokatów” Vaticanum II, broniących Kościół przed rzekomym zamachem Papieża na ,,ducha soborowego”, są nie do przyjęcia dla wierzącego katolika. Autentyczna interpretacja ostatniego Soboru, podobnie jak wszystkich poprzednich świętych zgromadzeń całego Kościoła, należy do Magisterium, które ma ożywiać działalność Duszpasterstwa według poniższych zasad.
ZASADY FUNKCJONOWANIA DUSZPASTERSTWA WIERNYCH TRADYCJI ŁACIŃSKIEJ
1. Duszpasterstwo Wiernych Tradycji Łacińskiej zwane dalej Duszpasterstwem, gromadzi katolików duchownych i świeckich pragnących pielęgnować i pogłębiać swoją formację zgodnie ze wskazaniami Ojca Świętego Benedykta XVI, wyrażonymi m. in. w Liście Apostolskim motu proprio Summorum Pontificum z dnia 7 lipca 2007 r. oraz w instrukcji wykonawczej Universae Ecclesiae do tegoż listu, wydanej przez Papieską Komisję Ecclesia Dei z dnia 30 kwietnia 2011 r., a także w licznych publikacjach o tematyce liturgicznej.
2. Wierni posługujący i korzystający z Duszpasterstwa przyjmują nauczanie Ojca Świętego Benedykta XVI o dwóch formach rytu rzymskiego, między którymi nie ma żadnej sprzeczności i jednocześnie pragną zachować ,,to, co dla poprzednich pokoleń było święte”, aby chronić wielowiekowe bogactwo będące owocem wiary i modlitwy Kościoła (por. List Benedykta XVI do biskupów w sprawie motu proprio Summorum Pontificum).Przyjmują oni w duchu posłuszeństwa integralne nauczanie Kościoła podawane do wierzenia przez autentyczny Urząd Nauczycielski Kościoła, na którego czele stoi papież. Ich przywiązanie do tradycji Kościoła nie ma nic wspólnego z kontestowaniem nauczania Magisterium po 1962 r.
3. Rdzeniem Duszpasterstwa jest formacja liturgiczna członków, oparta o wielowiekową tradycję liturgiczną Kościoła katolickiego, w tym o dziedzictwo Soboru Watykańskiego II. Formacja dokonuje się w duchu hermeneutyki ciągłości, tak podkreślanej przez Benedykta XVI, gdyż przywiązanie do tradycji Kościoła nie jest owocem nostalgii, ale wierności prawdzie.
4. Ukazywanie piękna liturgii rzymskiej w obu jej formach jest jednym z głównych środków formacji członków. Liturgia bowiem, jak naucza ostatni Sobór, jest źródłem i szczytem chrześcijańskiego życia.
5. Szczegółowymi celami Duszpasterstwa są:
A. Formacja intelektualna:
- organizowanie spotkań, odczytów, seminariów oraz konferencji naukowych, których przedmiotem są zagadnienia związane z nauczaniem Kościoła katolickiego (szczególnie na temat liturgii oraz jego historią i aktualnymi problemami;
- studium nauczania Ojca Świętego Benedykta XVI i innych papieży;
- obrona wartości katolickich w życiu publicznym;
- krzewienie kultury chrześcijańskiej;
- nauka wiernych łaciny, szczególnie części stałych Mszy św., zgodnie z Konstytucją Sacrosanctum concilium (SC 36 i 54).
B. Formacja duchowa:
- organizacja spotkań modlitewnych (nieszpory, lectio divina, adoracje Najświętszego Sakramentu);
- organizacja dni skupienia, rekolekcji oraz pielgrzymek;
- kultywowanie i upowszechnianie tradycyjnych form pobożności;
- pielęgnowanie chorału gregoriańskiego.
C. Formacja liturgiczna:
- przygotowanie i celebracja Mszy świętej w obu formach w języku łacińskim;
- przygotowanie i celebracja pozostałych sakramentów oraz liturgii godzin (brewiarza) w zwyczajnej i nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego;
- propagowanie liturgii łacińskiej wśród duchowieństwa, osób konsekrowanych i świeckich;
- pomoc w tworzeniu stałych miejsc celebracji liturgii w formie nadzwyczajnej;
- przygotowanie celebransów, służby liturgicznej i wiernych do uczestnictwa w liturgii;
- prowadzenie scholi gregoriańskiej, nauka i propagowanie śpiewu gregoriańskiego;
- troska o paramenty liturgiczne;
- współpraca z podobnymi duszpasterstwami w kraju i zagranicą.
6. Duszpasterstwo realizuje swoje cele w zgodzie z obowiązującymi przepisami Kościoła, w jedności z Biskupem Diecezjalnym i współpracując z Wydziałem Duszpasterskim Świdnickiej Kurii Biskupiej oraz innymi diecezjalnymi duszpasterstwami specjalistycznymi.
7. Odpowiedzialnym za funkcjonowanie Duszpasterstwa w Diecezji Świdnickiej jest Duszpasterz Wiernych Tradycji Łacińskiej, którym jest kapłan odpowiednio do tego przygotowany, mianowany przez Biskupa Świdnickiego.
8. Duszpasterzowi mogą pomagać w sprawowaniu liturgii i pracy duszpasterskiej inni kapłani i świeccy odpowiednio do tego przygotowani.
9. Centralnym ośrodkiem Duszpasterstwa jest parafia katedralna pw. św. św. Stanisława i Wacława w Świdnicy. Inne ośrodki mogą powstawać na terenie Diecezji Świdnickiej w zależności od potrzeb wyrażanych przez wiernych, możliwości zapewnienia im opieki duszpasterskiej i uzgodnień z miejscowym księdzem proboszczem.
10. Patronem Duszpasterstwa jest św. Józef.
11. Zatwierdzenie, zmiana i zniesienie Zasad należą do kompetencji Biskupa Świdnickiego.
Podpisano
+ Ignacy Dec
Biskup Świdnicki
dnia 01.05.2013
L.dz. 485/2013